Stad van 1000 lichtjes, Hoi An

Vrijdagavond laat kwamen wij aan bij een homestay met werkelijk de allerliefste mensen.
Mevrouw sprak 10% engels, meneer helemaal niet! = altijd fijn communiceren wanneer je iets van iemand wilt. We hadden niet gereserveerd, wilden een kamer voor 3, en niemand begreep ons, snik.
En bovendien sloeg ook nog de paniek toe, want we hadden iets in de taxi laten liggen. Een zeer bijzonder en kostbaar souvenir waarvoor we alledrie diep in de buidel hadden moeten tasten. We werden er een beetje verdrietig van en ook een beetje boos op elkaar, want wie was hier schuldig aan.
Het moet echt een prachtig stukje theater geweest zijn voor die mensen. ( volgende keer gaan we met de pet rond, hebben we direct ons verlies terug). Maar... ons optreden werd toch begrepen. Er werd ons met o.a. handen en voeten verteld dat er nog een tweepersoonskamer was, er werd een zoon wakker gemaakt om samen met pa een bed te verslepen, zodat wij een kamer voor 3 hadden, en mevrouw zei dat de taxichauffeur vast wel die doos kwam brengen. (Ja, ja, is nog onderweg!)
Maar wij konden naar boven met de rest van de bagage.
Gelukkig stond er bovenaan de trap een kerstboom met verlichting, 3 ballen en kerstman aan een van de takken. Voelden we ons direct thuis!
En we konden slapen. Een gat in de Vietnamese dag; om 9.30 kwamen wij eindelijk uit bed.
Wij zijn op de fiets naar het centrum gegaan voor het ontbijt,(noodle-soep, zoals hier de gewoonte is, en daarna doorgefietst naar het prachtige palmbomenstrand van Hoi An.
Schoonheid, RUST, zwemmen en lezen en na zo'n 2,5 uur, bliksem, donder en tropische regen.
Maar ook dat is zeer vermakelijk.
Uit alle hoeken en gaten, kwamen er mensen aanrennen met plastic zeilen en wel honderd plastic (kinderstoeltjes) met bijbehorende tafeltjes. De zeilen werden gespannen, tafels en stoelen geplaatst en de strijd barstte los. Kom bij mij, kom bij mij, vriendelijk lachjes, armen om je heen , zo af en toe een zoen op je wang, alsjeblieft, alsjeblieft kom bij mij zitten. Ik heb speciaal voor jou het zeil gespannen en zo ga ik voor je koken.
Jaa, iedere dag verschijnen hier vanaf halverwege de middag, pop-up restaurantjes, met gekoelde drankjes en heerlijk eten. Zelfs de zelf gefabriceerde menukaart ontbreekt niet! En koken kunnen ze!
En de hele familie werkt mee. Ging oude tandloze oma hiervoor nog het strand af om zakjes chips en nutteloze dingen aan de man te brengen, staat ze nu plotseling stoeltjes af te soppen en groenten te snijden. Nee, hier geen 5-daagse werkweek en een pensioen met 67 jaar.
Ik heb minstens 2 uur onder het zeil zitten lezen , de kinderen bouwden (in plastic gehuld) een hut, en zo af en toe dronken we een verse kokosnoot leeg en aten we een visje.
En plotseling vraag ik me af, tijdens het schrijven van dit stukje, hoe zou men het hier doen zonder plastic? Ga ik toch eens vragen.

Aan het einde van de dag weer op de fiets gestapt, richting huis. Helaas werd het inmiddels donker en hadden wij geen licht op de fiets. Spannend!
En onderweg, richting stad, zagen wij minstens 1000 lampionnetjes. Ik werd er helemaal gelukkig van.
Wat een prachtige dag!!!