Hello Cambodja
Door: Carla
Blijf op de hoogte en volg Carla
14 Augustus 2015 | Cambodja, Phnom-Penh
9 augustus
De laatste dagen hebben we zeer veel pech met reizen; overboekt, vol, weersomstandigheden. Dat laatste plaagt ons nu. Met de boot naar Cambodja is op dit moment niet mogelijk en daarom zitten we nu in de bus van Saigon naar Phnom Penh. We hopen dat het wel mogelijk is de olifanten te bezoeken, en daarna met de boot over de Mekong terug te reizen. Want dat hebben we wel verdiend na een volle dag in een boemeltreintje en een nacht in een slaapbus.
Vietnam is prachtig, maar het reizen kost zeer veel tijd en energie. Die tijd hebben we niet , snik!
Ik zou hier nog wel een paar maanden willen blijven; moet nog zoveel zien en leren.
Na ontelbaar keer gecontroleerd te zijn op evenzovele plekken bij de grens met Cambodja, kunnen we eindelijk door en na een paar kilometer weet ik het. Dit is het land waar ik naar op zoek was, dit lijkt op thuiskomen.
Ik zie vanuit de bus een prachtige natuur, zeer eenvoudige (en vaak kapotte) huizen, waterbuffels met hun kop net boven water, kinderen spelen met zelfgemaakt speelgoed zoals bijvoorbeeld een plastic fles met een touw eraan (vlieger!!!), een stuk piepschuim (voetbal!) en mensen werken op het land. Die spelende kinderen heb ik nauwelijks gezien in Vietnam. Daar zag ik bijna alleen kinderen op de scooter, samen met papa , mama, oma en soms nog een piepklein babytje. Plus natuurlijk de nodige bagage.
Hier zie ik helaas ook vele straten vol afval, en arme, zeer arme mensen. En behalve de hoofdweg alleen maar zandwegen.
Maar zo vanuit de bus gezien, lijken de mensen minder gehaast. En dat kunnen we wel gebruiken, want we worden zo langzamerhand zelf ook ongedurig.
Wanneer we na een lange mooie rit de bus uitstappen nemen we een tuktuk. De bestuurder brengt ons naar een zeer aftands , maar gezellig en schoon guesthouse.
Daar checken we in en gaan we eten. Oh jongens, eten in Cambodja, Khmer eten is verrukkelijk. Lijkt veel op Thais eten , maar nog net iets beter. Je moet wel van pepertjes houden, maar dat doe ik! ( ga maar vast oefenen, Iris).
Helaas wel de volgende teleurstelling. Een email met een reservering voor de olifantenopvang voor 2 personen. Dat moesten er natuurlijk 3 zijn. Er was maar plaats voor twee. Tja, ik laat toch echt niemand achter!
Jammer, misschien dan Ankor Wat?
We zullen zien!
De laatste dagen hebben we zeer veel pech met reizen; overboekt, vol, weersomstandigheden. Dat laatste plaagt ons nu. Met de boot naar Cambodja is op dit moment niet mogelijk en daarom zitten we nu in de bus van Saigon naar Phnom Penh. We hopen dat het wel mogelijk is de olifanten te bezoeken, en daarna met de boot over de Mekong terug te reizen. Want dat hebben we wel verdiend na een volle dag in een boemeltreintje en een nacht in een slaapbus.
Vietnam is prachtig, maar het reizen kost zeer veel tijd en energie. Die tijd hebben we niet , snik!
Ik zou hier nog wel een paar maanden willen blijven; moet nog zoveel zien en leren.
Na ontelbaar keer gecontroleerd te zijn op evenzovele plekken bij de grens met Cambodja, kunnen we eindelijk door en na een paar kilometer weet ik het. Dit is het land waar ik naar op zoek was, dit lijkt op thuiskomen.
Ik zie vanuit de bus een prachtige natuur, zeer eenvoudige (en vaak kapotte) huizen, waterbuffels met hun kop net boven water, kinderen spelen met zelfgemaakt speelgoed zoals bijvoorbeeld een plastic fles met een touw eraan (vlieger!!!), een stuk piepschuim (voetbal!) en mensen werken op het land. Die spelende kinderen heb ik nauwelijks gezien in Vietnam. Daar zag ik bijna alleen kinderen op de scooter, samen met papa , mama, oma en soms nog een piepklein babytje. Plus natuurlijk de nodige bagage.
Hier zie ik helaas ook vele straten vol afval, en arme, zeer arme mensen. En behalve de hoofdweg alleen maar zandwegen.
Maar zo vanuit de bus gezien, lijken de mensen minder gehaast. En dat kunnen we wel gebruiken, want we worden zo langzamerhand zelf ook ongedurig.
Wanneer we na een lange mooie rit de bus uitstappen nemen we een tuktuk. De bestuurder brengt ons naar een zeer aftands , maar gezellig en schoon guesthouse.
Daar checken we in en gaan we eten. Oh jongens, eten in Cambodja, Khmer eten is verrukkelijk. Lijkt veel op Thais eten , maar nog net iets beter. Je moet wel van pepertjes houden, maar dat doe ik! ( ga maar vast oefenen, Iris).
Helaas wel de volgende teleurstelling. Een email met een reservering voor de olifantenopvang voor 2 personen. Dat moesten er natuurlijk 3 zijn. Er was maar plaats voor twee. Tja, ik laat toch echt niemand achter!
Jammer, misschien dan Ankor Wat?
We zullen zien!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
